Komu przysługuje bezpłatny transport po wypisie ze szpitala
Zgodnie z art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, bezpłatny transport sanitarny przysługuje w dwóch przypadkach:
– do najbliższego podmiotu leczniczego w przypadkach konieczności podjęcia natychmiastowego leczenia lub wynikających z potrzeby zachowania ciągłości leczenia, np. gdy lekarz podczas wizyty domowej lub w miejscu udzielania świadczeń ambulatoryjnych stwierdzi zły stan zdrowia pacjenta i potrzebny jest transport do szpitala, z wyłączeniem stanów nagłego zagrożenia zdrowia lub życia – w takich sytuacjach wzywane jest pogotowie ratunkowe (ust. 1).
– w przypadku dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego, w celu odbycia leczenia – do najbliższego podmiotu leczniczego udzielającego świadczeń we właściwym zakresie, i z powrotem, np. transport pacjenta z jednego szpitala do drugiego w celu wykonania np. badań lub kontynuacji leczenia (ust. 2).
Kiedy pacjentowi przysługuje transport sanitarny częściowo odpłatny
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego przejazd środkami transportu sanitarnego w przypadkach niewymienionych w art. 41 ust. 1 i 2 jest finansowany w 40 proc. ze środków publicznych w przypadku 16 rodzajów chorób, gdy ze zlecenia lekarza lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego wynika, że pacjent jest zdolny do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale przy korzystaniu ze środków transportu publicznego wymaga pomocy innej osoby lub środka transportu publicznego dostosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Do odpłatnego w 60 proc. transportu uprawniają:
- choroby krwi i narządów krwiotwórczych,
- choroby nowotworowe,
- choroby oczu,
- choroby przemiany materii,
- choroby psychiczne i zaburzeń zachowania,
- choroby skóry i tkanki podskórnej,
- choroby układu krążenia,
- choroby układu moczowo-płciowego,
- choroby układu nerwowego,
- choroby układu oddechowego,
- choroby układu ruchu,
- choroby układu trawiennego,
- choroby układu wydzielania wewnętrznego,
- choroby zakaźnych i pasożytniczych,
- urazów i zatruć,
- wad rozwojowych wrodzonych, zniekształceń i aberracji chromosomowych.
– gdy ze zlecenia wynika, że osoba jest zdolna do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymaga pomocy innej osoby przy korzystaniu ze środków transportu publicznego lub wymaga korzystania z pojazdów dostosowanych do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Pacjent pokrywa wtedy 60% kosztów przejazdu środkami transportu sanitarnego.
Pacjenta po leczeniu szpitalnym odwozi się pod jego adres zamieszkania. Gdy karetka zabierała pacjenta z miejsca zamieszkania, w którym był zameldowany, ale na skutek choroby stał się niesamodzielny, i ma zamieszkać pod innym adresem, np. dzieci, tam będą koncentrować się jego interesy życiowe, to karetka powinna go odwieźć pod ten adres.
Podstawa prawna:
1. Ustawa z 7 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;
2. Rozporządzenie ministra zdrowia z 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego
3. Rozporządzenie ministra zdrowia z 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
